Αποχαιρετισμοί.....

Συνήθως έχεις μαζέψει ρούχα, πράγματα, δώρα, λαπτοπ απο την προηγούμενη για να μην τρέχεις τελευταία στιγμή.. Πάντα θα βρείς κάτι να τρέξεις τελευταία στιγμή... Έλληνες είμαστε! Φορ γκοντσ σεϊκ!!
'Ετσι κ εμείς.. ξυπνήσαμε κ αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τους τρελούς για τα τελευταία ψώνια, δώρα κλπ κλπ.. Να του χαλάσω χατήρι?! Κίλτ για την μητέρα του, ουίσκυ για τον πατέρα του, καρτ ποστάλ για το Μελινάκι.

Κ άντε τα πήρες, που θα τα βάλεις?! Βγάλε τα πάντα απο την βαλίτσα κ ξανά όλα πάλι μέσα! Όλα πάντα τελευταία στιγμή!
Κοιτάς την ώρα.
-Άντε! Θα αργήσουμε!
-Τα πήρα ολα?!
-Αν ξέχασες τίποτα θα στο στείλω εγω...
-Τα εισητήρια?
-Εγω τα εχω. Πάμε!
-Κλειδιά? Οκ.
-Τρέχα! Θα χάσεις την πτήση!

Κοιτάς την ώρα. Κλείνεις την πόρτα. Παίρνεις λεωφορείο. Κοιτας την ώρα.
-Αργεί. Δεν πάει πιο γρήγορα?!
-Θα φτάσουμε..
Φτάνεις. Τρέχεις στην ουρά.Περιμένεις. Φτάνεις στον κισέ. Κάνεις check in. Κοιτάς την ώρα.
Την κάναμε τόσες φορές αυτή την διαδικασία. Δεν μου κάνει πια αίσθηση...

Τον κοιτάς στα μάτια. Σε χτύπα αυτό που αγνοούσες μέχρι πριν λίγο. Φεύγει.
Χαμογελάς αμήχανα κ νιώθεις πως περνάει απο το μυαλό σας η ίδια σκέψη... Φεύγει.
Παγώνεις.
Μιλάς λίγο. Τον κρατάς απο το χέρι μην σου φύγει τελευταία στιγμή. Κοιτάς τα μάτια του, μην τα ξεχάσεις. Περπατάς. Τον φιλάς, μην ξεχάσεις τα χείλη του.
Κοιτάς την ώρα.

Σκέψεις που δεν βγαίνουν απο το στόμα μου...
Μείνε. Λίγο. Δεν σε χώρτασα... Μην με αφήνεις μονη μου εδώ ξανά. Ξέρεις πως είναι δύσκολα. Θα σε δώ τα Χριστούγεννα? Θα έρθεις να με πάρεις όταν φτάσω? Μην φύγεις....

Περπατάς. Κ ξαφνικά φτάνεις δίπλα στον κυριούλη που σου ζητάει το εισητήριο.

Πόσες φορές βλέπει την ίδια σκηνη κάθε μέρα?

Ερωτευμένα ζευγαράκια... Τα τελυταία φιλιά. Οι τελευταίες ματιές. Οι τελευταίες αγκαλιές... Συνήθως σε ένα δάκρυβρεχτο μοτίβο...
Υποσχέσεις για την αντάμωση...

Η τελευταία αγκαλιά. Σφηχτή να μην μου φύγει...
Θα μου λείψεις. Σ'αγαπάω...

Κ ενώ απομακρύνεται νιώθεις μισός κ μόνος σε έναν χώρο, σε έναν κόσμο, που μόνο μόνος δεν είσαι.. Είτε μιλάνε την ίδια γλώσσα, είτε όχι, το ίδιο είναι. Κανείς δεν θα σε νιώσει.. Τι κ αν σε δούν να δακρύζεις? Βγαίνεις απο το κτήριο κοιτάς τον ουρανο κ βλέπεις το αεροπλάνο του να φευγει.... Η χαρά σου πάει στην Έλλαδα.
Πάς σπίτι. Σιώπη. Κανείς να την σπάσει.

'Εμεινα πίσω, εδώ που όλα άρχισαν να κάνω παρέα στις στιγμές που φτιάξαμε μαζί δυο χρόνια τώρα...

Καλη αντάμωση καλέ μου..