Η χελωνα κ ο λαγος!

Πολυ μου την δινει που μπορει να το αξιζεις να νικησεις κ τελευταια στιγμη νικαει ο αλλος.

Ο αγωνας εναντιον της νικητριας ομαδας γυναικων βολλευ της σκωτιας της περσυνης σεζον φαινοταν ανατριχιαστικος! Μια ομαδα με εμφανεις αδυναμιες κ ελαχιστα δυνατα σημεια δεν ειχε ελπιδες! Ειναι δυσκολο αλλωστε να φτιαξεις ομαδα μεσα σε δυο μηνες με μια προπονηση την εβδομαδα.
Μπηκαμε στο παρκε με την ψυχολογια που ειχε η εθνικη εναντιον της Γαλλιας στο Euro.... στα ******* μας.....! Αφου θα χαναμε, τουλαχιστον ας το ευχαριστιομασταν!
Αρχιζει το σετ κ μπαινουμε επιθετικα μπροστα στο σκορ! (κατι μου θυμιζει..)
Δεν διαφωνω! Για πρωτη φορα η ομαδα μου επαιζε σαν ομαδα με ελαχιστες αδυναμιες κ συντονισμο κ ομαδικοτητα πρωτοφανη...

Βοηθησε λιγακι που...
...οι γυναικιες ομαδες εχουν ανατριχιαστικη ενταση την ωρα του παιχνιδιου!
There is no such thing as fare play οταν παιζουν γυναικες!!! Εκμεταλευτηκαμε λιγο παραπανω την δυναμη της φασαριας σε βαρος της ψυχολογιας της αντιπαλης ομαδας κ συνεχισαμε να σερνουμε το σκορ ποντο ποντο μεχρι λιγο πριν το τελος...
27-27 (ενω κανονικα τελειωνει στα 25!) κ ακομα να τελειωσει το πρωτο σετ!! Μας εδιναν ποντο, τους τον διναμε πισω.

Κ εκει λιγο πριν τον τερματισμο ο λαγος σκονταψε...
Μαντεψε!
Τρεις φορες το ιδιο παραμυθι ζησαμε...!

St. Andrews Uni - Heriot Watt Uni 3-0!

Merry Christmass and Happy New Year ladies....!!! See u again next year!

Μακαρονια με κιμα κ' κοκα κολα!!!

Ειμαι μερες στο ποδι, αϋπνη, τρωω οποιαδηποτε σαβουρα, στρες στο φουλ, με τις εργασιες να γυρνανε συνεχεια στο κεφαλι μου, η ζωη μου ολοκληρη αυτη την στιγμη κρεμεται απο φυκια, πολυποδα, ζοοπλανκτον κ τα στατιστικα που πρεπει να αναλυσω μεχρι αυριο το πρωι! Ζαλιζομαι, νιωθω κομματια κ με μια ψυχολογια στο πατωμα. Τρεις ωρες στο πανεπηστημιο με εξουθενωνουν κ μπαινω γρηγορα στο λεωφορειο για το σπιτι..

Ειχα αναγκη να μιλησω ελληνικα! Χτυπα το τηλεφωνο!

-Σε ευχαριστω Θεε μου!!! Μανο εσυ?!
-Τι κανεις? πως εισαι?
-Μπαινω στο λεωφορειο...
Μπιουμπ... (πεφτει η μπαταρια μα δεν δεινω σημασια)
-Καταφερες να ξυπνησεις τελικα?!
-Ναι παλι καλα! Εφτασα. Που εισαι?
-Παω σινεμα..
Κοιτωντας εξω, βλεπω στο βαθος ενα αεροπλανο να προσγειωνεται στο κοντινο αεροδρομιο.. Θελω να φυγω...
-Ποτε θα ερθεις?!?! (ολο παραπονο... κλαψ!)
Μπιουμπ Μπιουμπ (αδιαφορω.)
-Να παμε βολτα?! Θα δουμε...
-Στις τσιτες ειμαι! Δεν προλαβαινω! Δυο εργασιες, διαγωνισμα στο DNA! Τι θα κανω?!
-Προλαβαινεις... (παντa optimistic!)
-Μα δεν εχω ιδεα...
ΜΠΙΟΥΜΠ ΜΠΙΟΥΜΠ ΜΠΙΟΥΜΠ! κ κλεινει το κινητο.
-Give me a break!!!!

Εχω αλλη μια ακομα ευκαιρια πριν εκραγω! Το mp3 μου εχει εκπομπη του Σερβετα!
(Ραδιο θεσσαλονικη by the way. απο το www.e-radio.gr καθε πρωι 10 με 1! Τρεχτε! Ειναι τρελη ντοπα ο τυπος!)
Κ αρχιζουν κ πεφτουν τα πρωτα χαμογελα σε κλασματα δευτερολεπτου! Μεχρι να φτασω σπιτι μου, αν κ ακομα νιωθω μουδιασμενη ψυχολογικα, γελαω μονη μου σε γεματο λεωφορειο!! Το εχω ζησει αρκετες φορες αυτο ακουγωντας την ιδια εκπομπη! Τα ιδια λογια που εχω μαθει απεξω!!!
(ντροπη στο blue-whitegt που δεν ανεβαζουν κ αλλες εκπομπες του Σερβετα!)
Κατεβαινω απο το λεωφορειο σκεφτομενη την μαχη που εχω να δωσω για αλλη μια νυχτα!
Ανεβαινω τις σκαλες στον τριτο, μπαινω στο σπιτι.... Αδειο ειναι! που πηγε η μικρη?!!?!
anyway.. αφηνω πραγματα στο πατωμα, βαζω Σερβετα στα ηχεια. Παω κουζινα!
-Το σκατο παλι δεν επλινε τα πιατα!!
Με πιανει μια μανια! Ολα τα εκανα!
-Πειναω!
Ανοιγω το ψυγειο.. ο κιμας...!
-Ποιος μαγειρευει τωρα?!!?!?!?!?! κλεινω το ψυγειο κ το ξανανοιγω στο καπακι!
Βγαινει ο κιμας.. βγαινουν τα μανηταρια.. το πουμαρο.. το κρεμμυδι!!
Χωρις να σκεφτομαι εφτιαξα μια μακαροναδα με κιμα! Τα μανηταρια κολλησανε τελεια! Με λιγη κανελα κ μπαχαρικα μυριζει ολο το σπιτι σαν τις μακαροναδες της μαμας...

Με την αυταπατη χωμενη σε ολες τις αισθησεις θα κατσω τωρα να παλεψω με τα τερατακια μου....!.... Αλλες δυο εβδομαδες μεινανε.... Θα περασουν!

Να τα τα ατιμα...... Σας λενε τιποτα?! κολυμπατε μαζι τους καθε καλοκαιρι στην θαλασσα! Ειναι παντου!Ειναι μικροσκοπικα! Ειναι αηδιαστικα κατω απο το μικροσκοπιο! Ειναι ακακα ομως τα μικρα μου..... χεχε!

Αποχαιρετισμοί.....

Συνήθως έχεις μαζέψει ρούχα, πράγματα, δώρα, λαπτοπ απο την προηγούμενη για να μην τρέχεις τελευταία στιγμή.. Πάντα θα βρείς κάτι να τρέξεις τελευταία στιγμή... Έλληνες είμαστε! Φορ γκοντσ σεϊκ!!
'Ετσι κ εμείς.. ξυπνήσαμε κ αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τους τρελούς για τα τελευταία ψώνια, δώρα κλπ κλπ.. Να του χαλάσω χατήρι?! Κίλτ για την μητέρα του, ουίσκυ για τον πατέρα του, καρτ ποστάλ για το Μελινάκι.

Κ άντε τα πήρες, που θα τα βάλεις?! Βγάλε τα πάντα απο την βαλίτσα κ ξανά όλα πάλι μέσα! Όλα πάντα τελευταία στιγμή!
Κοιτάς την ώρα.
-Άντε! Θα αργήσουμε!
-Τα πήρα ολα?!
-Αν ξέχασες τίποτα θα στο στείλω εγω...
-Τα εισητήρια?
-Εγω τα εχω. Πάμε!
-Κλειδιά? Οκ.
-Τρέχα! Θα χάσεις την πτήση!

Κοιτάς την ώρα. Κλείνεις την πόρτα. Παίρνεις λεωφορείο. Κοιτας την ώρα.
-Αργεί. Δεν πάει πιο γρήγορα?!
-Θα φτάσουμε..
Φτάνεις. Τρέχεις στην ουρά.Περιμένεις. Φτάνεις στον κισέ. Κάνεις check in. Κοιτάς την ώρα.
Την κάναμε τόσες φορές αυτή την διαδικασία. Δεν μου κάνει πια αίσθηση...

Τον κοιτάς στα μάτια. Σε χτύπα αυτό που αγνοούσες μέχρι πριν λίγο. Φεύγει.
Χαμογελάς αμήχανα κ νιώθεις πως περνάει απο το μυαλό σας η ίδια σκέψη... Φεύγει.
Παγώνεις.
Μιλάς λίγο. Τον κρατάς απο το χέρι μην σου φύγει τελευταία στιγμή. Κοιτάς τα μάτια του, μην τα ξεχάσεις. Περπατάς. Τον φιλάς, μην ξεχάσεις τα χείλη του.
Κοιτάς την ώρα.

Σκέψεις που δεν βγαίνουν απο το στόμα μου...
Μείνε. Λίγο. Δεν σε χώρτασα... Μην με αφήνεις μονη μου εδώ ξανά. Ξέρεις πως είναι δύσκολα. Θα σε δώ τα Χριστούγεννα? Θα έρθεις να με πάρεις όταν φτάσω? Μην φύγεις....

Περπατάς. Κ ξαφνικά φτάνεις δίπλα στον κυριούλη που σου ζητάει το εισητήριο.

Πόσες φορές βλέπει την ίδια σκηνη κάθε μέρα?

Ερωτευμένα ζευγαράκια... Τα τελυταία φιλιά. Οι τελευταίες ματιές. Οι τελευταίες αγκαλιές... Συνήθως σε ένα δάκρυβρεχτο μοτίβο...
Υποσχέσεις για την αντάμωση...

Η τελευταία αγκαλιά. Σφηχτή να μην μου φύγει...
Θα μου λείψεις. Σ'αγαπάω...

Κ ενώ απομακρύνεται νιώθεις μισός κ μόνος σε έναν χώρο, σε έναν κόσμο, που μόνο μόνος δεν είσαι.. Είτε μιλάνε την ίδια γλώσσα, είτε όχι, το ίδιο είναι. Κανείς δεν θα σε νιώσει.. Τι κ αν σε δούν να δακρύζεις? Βγαίνεις απο το κτήριο κοιτάς τον ουρανο κ βλέπεις το αεροπλάνο του να φευγει.... Η χαρά σου πάει στην Έλλαδα.
Πάς σπίτι. Σιώπη. Κανείς να την σπάσει.

'Εμεινα πίσω, εδώ που όλα άρχισαν να κάνω παρέα στις στιγμές που φτιάξαμε μαζί δυο χρόνια τώρα...

Καλη αντάμωση καλέ μου..

Μα ποίος είναι ο προδότης?!?

"Χρόνια μετά, πολλούς πολλούς καβγάδες μετά, ακόμα δεν κατάλαβα όμως ποιος είναι ο προδότης.Αυτός που αλλάζει ή αυτός που δεν ακολουθεί;" kapoios rwtaei k eimai edw na sunexisw ligo tin idea....

Egw rwtaw... mexri pou prepei na ftaseis gia mia sxesi?!
ti sxesi exei me tin parapanw aporia? se mia sxesi pada kataligeis na kaneis upoxwriseis, uposxeseis, allages, oneira...
Alloi kovoun tsigara, pota ksenuxtia k alles sunitheies enw alloi den einai toso upoxwritikoi.
Poios einai o prodotis?
Aftos pou allazei ton eauto tou gia ton allo, eite o allos to kanei eite oxi, i aftos pou paramenei idios giati sevete i stin xeiroteri agapaei ton eauto tou toso wste na adistathei se tetoiou eidous apaitiseis mias sxesis?!
kapou ekei krivete mia pagida... an allakseis ton eauto k tis sunithies sou gia kapoion, xronia meta, pollous kavgades meta tha erthei i stigmi pou den tha eisai o eautos sou k den tha eisai o anthropws pou erwteutike to allo sou miso..
"den eisai esu aftos pou agapisa... giati epapses agapi na thumizeis...?"
An omws parameineis idios giati odws agapas afto pou eisai, kapoia stigmi tha katigoritheis pws den ekanes tipota gia mia sxesi pou ontws na prospathises polu....(!)

Akoma k an pada zitouses kapoion na perpatisei dipla sou k oxi mprosta i pisw sou, einai pada mesa sta oria mias sxesis ena pare dwse stigmwn, uposxesewn k paraxwrisewn...
mexri poio simeio omws?!

Νέα αρχή...

Μια καλησπέρα σε όλους όσους περάσουν μια βόλτα απο τις ιστορίες μου.. Το να αρχίσω να γραφώ είναι μια νέα αρχή για μένα.
Η αιτία? Πολλές! Αν δεν διάβαζα το Λεμόνι δίχως όνειρα ίσως να μην το έπαιρνα απόφαση. Το πώς έφτασαν στα χέρια μου ή μάλλον στην οθόνη μου τα κείμενά του είναι μια μικρή ιστορία που είναι μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης. Αυτή η μεγαλύτερη ιστορία είναι άλλη μία αιτία για αυτή την νέα αρχή.
Ο λόγος? Απλός. Όλοι έχουμε στιγμές που θέλουμε να αλλάξουμε τα πάντα. Για να είμαστε εμείς καλύτερα. Να ξεφύγουμε απο όσα μας τρελαίνουν, απο οσα μας κάνουν κακό, όσα πονάνε, όσα βαρεθήκαμε.. Τώρα που το σκέφτομαι άλλος ένας λόγος για να γράψω είναι γιατί γράφωντας είσαι στον εαυτό σου λίγο πιο σκληρός, ειδικά όταν οι σκέψεις δεν βοηθούν κ πάρα πολύ στο να δείς τα πράγματα καθαρά ή δεν σε βοηθούν να τα βάλεις σε σείρα κ πάρεις κάποια απόφαση...!
Γιατί στο ιντερνετ? Γιατί οσο έγραφα στο χαρτί με το μολύβι δεν είχα κάπου να απευθύνομαι κ στο τέλος το έβρισκα απίστευτα βαρετό! Τώρα ίσως κάποιος απο εσάς σπάσει κ την μονοτονία του να μιλάω μόνη ή ίσως προκαλέσει κ την φαντασία μου για να σκεφτώ κάτι παραπάνω..! Δεν έχω φίλους για αυτό? Ναί εχω αλλα εδώ που βρίσκομαι αρκετές φορές νιώθεις πως οι άνθρωποι δίπλα σου είναι σε αλλο μήκος κύμματος απο το ελληνικό! Πράγμα που δεν ήθελα να πιστέψω όταν πρωτοήρθα εδώ που βρίσκομαι τωρα. Anyway........
Απο εδώ κ εμπρός θα με βρείτε στα λυμέρια σας να μοιράζομαι ιστορίες, περιστατικά κ απορίες, δικές μου ή άλλων που στριφογύρνανε στο μυαλό κ στα μάτια μου..
Μέχρι νεοτέρας...